Wiersz zaczyna się od onomatopei: „cicho, cicho”, później pojawiają się słowa określające dźwięki jak: szum, szmer. Pojawiają się powtórzenia – jeden z wersów ma funkcję refrenu. Nastrój uzyskany dzięki temu zabiegowi wpływa na odbiór przez widza krajobrazu wszystkimi zmysłami.
Melodia mgieł nocnych to wiersz sylabotoniczny. Oznacza to, że w każdym wersie występują stała liczba sylab oraz stały akcent w każdym wersie. W utworze Tetmajera akcenty przypadają na pierwszą, trzecią, szóstą, ósmą, dziesiątą i trzynastą sylabę.