Poeta nawiązuje do stoicyzmu, po pierwsze wskazuje na to regularny układ wiersza. Ponadto ostatni wers utworu: „Pogodny mądrym smutkiem i wprawny w cierpieniu” mówi o samoświadomości, mądrości zdobytej w ciągu życia, osiągnięciu spokoju wewnętrznego, utrzymywaniu pogody ducha niezależnie od wydarzeń zewnętrznych.
Stoicyzm za cel życia stawia sobie życie w zgodzie z cnotą, która rozumiana jest jako samoświadomość, harmonia, spokój wewnętrzny, oparcie się na racjonalnej naturze ludzkiej, opanowanie emocji. Postawa stoicka daje poczucie wolności i szczęścia.