Cechy ekspresjonistyczne na obrazie Muncha to: intensywne, kontrastowe kolory; deformacja postaci, wyrażanie emocji – krzyku, wrażenie uwięzienia postaci na moście – nie widać jego końca, woda jakby napiera na most.
Ekspresjonizm rozwinął się na początku XX wieku, jego program został sformułowany później (1918 r.), natomiast już młodopolscy artyści wykazywali tendencje charakterystyczne dla tego kierunku. Celem sztuki było wyrażenie świata wewnętrznego, służyły temu następujące środki: wyraziste kolory, deformacja, kontrasty, uproszczona forma. Świat wewnętrzny ekspresjonistów dotyczył silnie odczuwanych emocji, napięć, zmagań ze światem, przeżyć duchowych, buntu. W literaturze ekspresjonizm przyjął formę zerwania z konwencją, stosowaniem kontrastów, symboli, słownictwa nacechowanego emocjonalnie, słownictwa potocznego, wulgarnego, wykrzyknień, powtórzeń, wyliczeń, hiperboli, oksymoronów.