Obraz wywołuje nastrój niepewności, przerażenia, niepokoju. Środki, które wpływają na nastrój to: kolorystyka – intensywna czerwień i żółć, przeplatająca się z czernią, szarością oraz postać umieszczona na pierwszym planie, której nie da się zidentyfikować pod względem płci i wieku, przerażają jej otwarte usta i oczy.
Ekspresjonizm rozwinął się na początku XX wieku, jego program został sformułowany później (1918 r.), natomiast już młodopolscy artyści wykazywali tendencje charakterystyczne dla tego kierunku. Celem sztuki było wyrażenie świata wewnętrznego, służyły temu następujące środki: wyraziste kolory, deformacja, kontrasty, uproszczona forma. Świat wewnętrzny ekspresjonistów dotyczył silnie odczuwanych emocji, napięć, zmagań ze światem, przeżyć duchowych, buntu. W literaturze ekspresjonizm przyjął formę zerwania z konwencją, stosowaniem kontrastów, symboli, słownictwa nacechowanego emocjonalnie, słownictwa potocznego, wulgarnego, wykrzyknień, powtórzeń, wyliczeń, hiperboli, oksymoronów.