Bóg w utworze Kasprowicza zostaje nazwany „źródłem zdrady”, co jest oskarżeniem o to, że oszukał człowieka, co potęgują jeszcze słowa o zdradzonym sercu Adama. Bóg w Dies irae jest zimny i gniewny, Adam stawia wobec niego zarzuty, m.in.: „Na mękę wieków patrzysz niewidzącym okiem i sądzisz!”. W tradycji Bóg był przedstawiany w inny sposób, np. w Sądzie Ostatecznym Hansa Memlinga, Bóg ukazany jest w postaci Chrystusa, który siedzi w świetle chwały i sprawiedliwie sądzi dobrych i złych.
Jan Kasprowicz (1860–1926) jako dziecko obdarzony był głęboką wrażliwością, jego pierwsze spotkanie ze sztuką to był dźwięk kościelnych organów – jest to wydarzenie ważne dla kształtowania się jego poetyckiej wyobraźni. Zadebiutował w 1889 tomem Poezje. Ważne w jego dorobku są: hymny Ginącemu światu i Salve Regina, gdzie inspirował się ekspresjonizmem, hymny to świadectwo kryzysu wiary; zbiór poetycki Krzak dzikiej róży, który był zwrotem ku symbolizmowi i fascynacji tatrzańską przyrodą. W Księdze ubogich (1916) skupia się na prostym człowieku, co wynika z inspiracji franciszkanizmem – w życiu prywatnym w czasie wydania tomu Jan Kasprowicz zawiązuje szczęśliwie małżeństwo, osiąga spokój, godzi się z Bogiem i światem.