Odpowiedź: Badana próbka składa się jedynie z określonej liczby izotopów telluru. Dlatego nawet jeśli każdy atom telluru przekształci się w jod, ilość powstałego jodu nie przekroczy ilości telluru uczestniczącego w reakcji. Kolejne utrudnienia stanowią krótkie okresy półtrwania dla obu izotopów tego pierwiastka.
Nie jest prawdą, że im dłużej napromieniowywałoby się próbkę telluru, tym więcej zawierałaby ona jodu-131 z kilku powodów:
1. Czas półtrwania izotopów: Jod-131 ma określony czas półtrwania, co oznacza, że po pewnym czasie połowa z niego ulegnie rozpadowi. Dłuższe napromieniowywanie telluru nie zmieni tego faktu. Oznacza to, że nawet jeśli początkowo wydaje się, że więcej telluru uległo napromieniowaniu, to wciąż tylko pewna część z niego przekształciła się w jod-131.
2. Optymalne nasycenie: W cytowanym zdaniu z artykułu mówi się o "optymalnym nasyceniu jodu." Oznacza to, że istnieje pewien punkt, w którym uzyskuje się maksymalną ilość jodu-131 w próbce po określonym czasie napromieniania. Po osiągnięciu tego punktu dłuższe napromieniowywanie nie będzie powodować znacznego wzrostu ilości jodu-131.
3. Saturacja procesu: Po pewnym czasie napromieniowywania, reakcje jądrowe w próbce telluru osiągną stan nasycony, co oznacza, że większa ilość neutronów nie spowoduje dalszego wzrostu ilości jodu-131. Proces ten można porównać do nasycenia gąbki wodą - po pewnym czasie gąbka nie może pomieścić więcej wody, bez względu na to, ile jej zostanie dostarczone.