1. Kultura minojska – określenie dorobku okresu cywilizacyjnego pomiędzy 3500 r. p.n.e., a 1450 r. p.n.e., jak i samego tego okresu na Krecie. Kultura minojska skupiona była prawdopodobnie na tej wyspie, dotarła też na niektóre inne wyspy Morza Egejskiego. Wyroby kultury minojskiej to okazałe pałace, dzieła sztuki, ceramika oraz pismo linearne A. Kreta wzbogaciła się w omawianym okresie głównie dzięki temu, że była ośrodkiem handlu morskiego. Nazwa „kultura minojska” nawiązuje do legendarnego króla Krety, Minosa, znanego z mitów o Tezeuszu oraz Dedalu i Ikarze.
2. Kultura mykeńska – określenie cywilizacyjnego dorobku oraz okresu w Grecji kontynentalnej. Kultura mykeńska rozpoczęła się ok. 1750 r. p.n.e., trwała do ok. 1050 r. p.n.e., a około roku 1450 p.n.e. zaczęła rozprzestrzeniać się na wyspy Morza Egejskiego, dominując nad kulturą minojską. Grecy mykeńscy słyną z osiągnięć w zakresie żeglugi morskiej, inżynierii oraz sztuki wojennej. Stworzyli pismo linearne B. Okres mykeński i wydarzenia, które miały w nim miejsce, stały się inspiracją do wielu późniejszych mitów greckich. Nazwa wywodzi się od Myken, ówczesnego ośrodka politycznego i gospodarczego.
3. Hellada – istniejące już w starożytności określenie na krainę, którą dziś nazwalibyśmy starożytną Grecją.
4. Wieki Ciemne – okres od upadku kultury mykeńskiej i minojskiej do początku epoki archaicznej ok. 750 r. p.n.e. Okres ten charakteryzuje się zanikiem pisma linearnego B, uproszczeniem sztuki (szczególnie malarstwa i garncarstwa), opuszczeniem i popadnięciem w ruinę dawnych ośrodków miejskich – z wyjątkiem Aten. Mimo degradacji ekonomiczno – społeczno – kulturowej z Wieków Ciemnych pochodzą doniesienia o pierwszych igrzyskach (776 r. p.n.e.).
5. Epoka archaiczna – w starożytnej Grecji okres pomiędzy Wiekami Ciemnymi a epoką klasyczną, trwający mniej więcej od 750 r. p.n.e. do 490 r. p.n.e. Jest to okres ogólnego podniesienia się po Wiekach Ciemnych. Obserwujemy w nim postępy właściwie w każdej z dziedzin nauki i sztuki. W epoce archaicznej zaczęły rozwijać się ustroje demokratyczny i oligarchiczny, a polis stało się najbardziej powszechną formą organizacji społeczno – politycznej obywateli. Z okresu archaicznego pochodzą epopeje Homera, teorie Anaksymandra i Pitagorasa, wspaniałe rzeźby oraz budowle, był to też czas Wielkiej Kolonizacji.
6. Wielka Kolonizacja – nazywana także po prostu „grecką kolonizacją” ekspansja Greków i Fenicjan w okresie VIII – VI w. p.n.e., która doprowadziła do założenia wielu kolonii w basenie Morza Śródziemnego, wzdłuż całej jego linii brzegowej: na wybrzeżach południowej Europy, Arabii i północnej Afryki.
7. Polis – w greckim oznacza tyle, co „miasto”. Forma organizacji obywateli, wspólnota obywateli o znaczeniu politycznym, niekiedy także „miasto – państwo”. Polis było najbardziej powszechną formą organizacji obywateli w okresie archaicznym i klasycznym starożytnej Grecji.
8. Hoplici – ciężkozbrojna piechota wystawiana przez greckie poleis do walki na lądzie. Chociaż najbardziej popularni w obecnej kulturze, hoplici nie byli jedynym rodzajem piechoty w starożytnej Grecji. Uzbrojenie hoplity to najczęściej ciężka włócznia i tarcza. Hoplici walczyli w formacji zwanej falangą.
Przedstawione pojęcia odnoszą się do wczesnego okresu rozwoju cywilizacji greckiej, zwanego epoką archaiczną. Powstały wtedy pierwsze poleis oraz hoplici, miały miejsce wymienione wydarzenia, a Grecję ówcześni jej mieszkańcy nazywali Helladą, siebie natomiast Hellenami.