Grecka religia miała charakter politeistyczny i nie posiadała żadnych świętych pism. Opierała się na zbiorze mitów, czyli opowieści o boskich i półboskich istotach. Grecki panteon tworzyli bogowie i boginie, pojawiali się poza nimi herosi i inne fantastyczne istoty.
Grecy wierzyli, że mieszkający na Olimpie bogowie mają wpływ na ludzkie losy i obserwują poczynania ludzi na ziemi. Wierzono także w życie pozagrobowe – po śmierci dusza trafiała do Hadesu, gdzie czekała ją kara lub nagroda za postępowanie w życiu doczesnym (Elizjum i Tartar były częściami Hadesu), lecz mogło też czekać ją bezsensowne błąkanie się po zaświatach, prawie bez pamięci i świadomości. Według Greków świat nie miał stworzyciela, a wyłonił się samoistnie z chaosu.
Każde z bóstw greckich sprawowało pieczę nad konkretną dziedziną życia ludzkiego, miało swoje imię i atrybuty. Mity miały nie tylko walor religijny i kulturowy, lecz stanowiły uniwersalne opowieści o ludzkim zachowaniu, naszych cnotach i słabościach. Na kształt biblijnych przypowieści były elementem wychowania człowieka, a przekazywane ustnie podtrzymywały ciągłość greckich tradycji religijnych.
Praktyki religijne różniły się pomiędzy poleis, jednak wspólne lub bardzo powszechne było np. składanie ofiar i modły. W polis nad porządkiem religijnym czuwali kapłani – pilnowali przebiegu i dat obrzędów, dbali o świątynie, organizowali święta.
Grecki system wierzeń miał charakter politeistyczny, a każde z bóstw patronowało jakiejś sferze życia oraz opiekowało się konkretnymi polis (np. Ares Spartą, a Atena Atenami). Grecy posiadali rozbudowaną mitologię i system obrzędów religijnych.