Mezopotamia: pomiędzy rzeką Tygrys i Eufrat, na północy znajduje się pustynia, a im bliżej Zatoki Perskiej, tym występuje więcej bagnisk i terenów błotnistych, rzeki wylewają raz do roku, roślinność ograniczona, jałowy klimat, w dorzeczu Tygrysu i Eufratu żyzna ziemia nadająca się do uprawy.
Egipt: na północy żyzna i uprawna „czarna ziemia”, na południu jałowa „czerwona ziemia”, gorący, pustynny i suchy klimat, tereny głównie piaszczyste i kamienne, coroczne wylewy Nilu umożliwiały uprawę zbóż.
Grecja: niewiele uprawnej ziemi, brak wielkiej, wylewającej rzeki, wokół której skupiłaby się ludność (stąd rozproszenie społeczności Hellady), raczej suchy i ciepły klimat, bliskość morza, tereny górzyste, średnie zalesienie.
Cywilizacja Hellenów wyłoniła się znacznie później głównie z uwagi na brak dużych obszarów żyznych ziem, które nadawałyby się pod uprawę. Ukształtowanie terenu wymusiło także rozproszenie ludności, co utrudniało kontakt między społecznościami zamieszkującymi Helladę.
Warunki naturalne w starożytnej Grecji nie były tak korzystne dla rozwoju cywilizacji, jak w Mezopotamii, Egipcie, Chinach czy dolinie Indusu. Naukowcy spekulują, że opóźniło to rozwój cywilizacji w tym rejonie. Warunki naturalne wymogły na Grekach specyficzną organizację społeczeństwa, rozwój szczególnych umiejętności czy nawet specyficzną dietę.