Fascynacja naukami św. Franciszka wśród artystów Młodej Polski wynikała z rozczarowania dekadentyzmem. Podstawowym elementem franciszkanizmu tej epoki była akceptacja cierpienia i idea człowieka sprzeciwiającego się utartym schematom myślowym, ograniczającym społeczeństwo. Postawa franciszkańska w wierszu [Rozmiłowała się ma dusza…] przejawia się w podejściu podmiotu lirycznego do świata natury oraz akceptacji cierpienia. Nawiązując do nauk św. Franciszka, przede wszystkim do Pieśni słonecznej, Kasprowicz opisuje elementy przyrody jako druhów człowieka. Podkreśla to przekonanie o silnej więzi, która łączy człowieka z naturą. Wyraz akceptacji cierpienia stanowi strofa czwarta, w której osoba mówiąca umieszcza śmierć w gronie swych „druhów”, uznając ją za nieodłączny element ludzkiej egzystencji.
Św. Franciszek z Asyżu to misjonarz, który głosił ideę ubogiego życia, wyzbycia się pragnień materialnych oraz akceptację ludzkiego losu. Był znany z miłości do natury.