Polityka niemiecka na terenach Europy Zachodniej i Wschodniej była niejednolita. Wynikało to z ideologii nazistowskiej, według której Słowianie, a także Żydzi i Romowie, byli rasą niższą. Przedstawiciele tych grup byli przeznaczeni do wyniszczenia lub do półniewolniczej pracy.
Zagrożeniem dla „czystości rasy” były także osoby niepełnosprawne i chore fizycznie. Dla Europy Wschodniej ustanowiono Generalny Plan Wschodni, zakładający eksterminację lub wysiedlenie ludności słowiańskiej i żydowskiej. Tereny te miały także służyć jako tzw. przestrzeń życiowa (Lebensraum) dla narodu niemieckiego. To wszystko sprawiło, że w roku 1942 rozpoczęły się masowe mordy na terenach wschodniej Europy.
Ludność w okupowanych krajach Europy Zachodniej (czyli osoby germańskiego pochodzenia – m.in. Francuzi, Belgowie, Norwegowie, Holendrzy i Duńczycy) była traktowana o wiele lepiej niż np. Słowianie. To sprawiało, że okupacja niemiecka na zachodzie Europy była znacznie łagodniejsza niż na wschodzie – także dlatego, że niektóre władze kolaborowały z Niemcami.
Różnice w traktowaniu ludności na terenach wschodnich i zachodnich nie były przypadkowe. Wynikały z ideologii nazistowskiej, która dzieliła ludzi na „lepszych”, którym należała się „przestrzeń życiowa” i inne prawa, oraz „gorszych”, przeznaczonych do wysiedlenia lub eksterminacji.