Dwukropki służą wprowadzeniu wypowiedzi Chrystusa i smutnego młodzieńca, które są wyrażone w formie mowy niezależnej, czyli dialogu. Z kolei wielokropek pełni rolę wskazania chwili zadumy i refleksji nad propozycją Chrystusa, być może wyraża również niedowierzanie bohatera, wobec tego, że Jezus żąda od niego tak wielkiej ofiary. Ponadto wielokropek podkreśla dramat bohatera, który zmuszony jest pozostać w stanie nieszczęścia, pozbawiony jakiejkolwiek pociechy, co ukazane jest w słowach „I odszedł smutny”. Wypowiedzi postaci zostały wyodrębnione poprzez umieszczenie ich w cudzysłowach.
Zastosowanie tych znaków interpunkcyjnych dodaje warstwę złożoności i dynamiki do tekstu. Tworzą one specyficzny rytm i ton, który pomaga w oddaniu emocji i refleksji bohatera lirycznego. Dwukropki i wielokropki pozwalają czytelnikowi odczuć tempo wewnętrznej narracji, podkreślając istotne momenty i tworząc atmosferę refleksji i zadumy.