Wiersze Adama Mickiewicza „[Gdy tu mój trup...]” oraz Cypriana Kamila Norwida „Moja piosnka [II]” łączą się z utworem Stanisława Balińskiego, „Smutny młodzieniec”, przede wszystkim poprzez temat wspomnień, które stają się źródłem ogromnego smutku u doświadczających go emigrantów oraz wzmacniają ich tęsknotę. Bohater wiersza Mickiewicza nie potrafi funkcjonować bez myśli o ojczyźnie, praca i zabawa stają się niemożliwe bez wspominania kraju. Jego serce wciąż ucieka do ojczyzny, tęskni za krajobrazem i ukochaną osobą pozostawioną w kraju. Podmiot liryczny wiersza Norwida również wyraża smutek i tęsknotę. Uznaje, że tylko w ojczyźnie można spotkać życzliwych ludzi, szanujących chleb i wyrażających gorącą wiarę swoim postępowaniem.
Te uczucia dominujące w wierszach Mickiewicza i Norwida powtarzają się w przeżyciach smutnego młodzieńca. On również zwierza się Chrystusowi, opowiadając o utracie domu, kraju i nadziei. Wszystkie te wiersze eksponują cenne, aczkolwiek pełne smutku i żalu wspomnienia.
Wspólną cechą tych tekstów romantycznych, powstałych na emigracji, jest zatem głęboka refleksja nad egzystencją, tęsknota za utraconym krajem, a także poszukiwanie sensu w obliczu trudności i cierpienia. To właśnie te uniwersalne motywy sprawiają, że utwory te łączy pewien romantyczny ton i tematyka.