W przytoczonym wierszu autorstwa Jarosława Marka Rymkiewicza zastosowana wersyfikacja nadaje kompozycji rytmiczny charakter, co jest rezultatem zastosowania żeńskich rymów parzystych, dwuwersowych strof (dystychów) oraz stałego trzynastozgłoskowca jako wzorca metrycznego. Wykorzystane dystychy zbliżają utwór do formy poezji ludowej, co jest szczególnie sugestywne w oddawaniu wiecznych prawd o przemijaniu i konieczności pożegnania się ze światem. Autor nadał utworowi nostalgiczny ton przypominający piosenkę ludową.
Wersyfikacja w wierszu Rymkiewicza pełni istotną funkcję, nadając utworowi nie tylko rytm, ale także nadając mu specyficzny ton i charakter piosenki ludowej. To sprawia, że forma i treść wzajemnie się przenikają, tworząc spójną całość, która oddaje zarówno treść, jak i emocjonalny wydźwięk utworu.