W tym zadaniu musisz zapoznać się z podanym wierszem Wierzyńskiego, a następnie wykonać polecenia do tekstu.

Uargumentuj, że prace Stanisława Balińskiego i Kazimierza Wierzyńskiego określają tematyczną dziedzinę polskiej poezji emigracyjnej XX wieku. W analizie skorzystaj z innych wierszy poetów, którzy tworzyli na emigracji, po wydarzeniach II wojny światowej.

Dzieła Stanisława Balińskiego i Kazimierza Wierzyńskiego ukazują tematykę polskiej poezji emigracyjnej w XX wieku. W tych utworach pojawiają się refleksje związane z tęsknotą oraz niegasnącą miłością do ojczyzny, którą konieczne było opuścić w wyniku okupacji nazistowskiej w czasie II wojny światowej i przejęcia władzy przez komunistów po wojnie. Rzeczywistość ta wymusiła ucieczki przed prześladowaniami, będącymi codziennością w czasie II wojny światowej, przed brutalnie tłumionymi buntami antykomunistycznymi, jak ten w marcu 1968 roku, a także przed prześladowaniami walczących o wolną Polskę podczas stanu wojennego.

Poezja emigracyjna w literaturze polskiej zajmuje szczególne miejsce, wyrażając głęboko osobiste odczucia tułacza-emigranta, oddając miłość i tęsknotę za ojczystą ziemią. Co istotne, twórczość emigracyjna angażuje się w komentowanie rzeczywistości politycznej, demaskuje skrzywienia Polski pod rządami komunistycznymi i apeluje do sumień innych narodów, aby przeciwstawili się komunizmowi.

„Nocna ojczyzna” Kazimierza Wierzyńskiego jest hołdem złożonym miłości do ojczyzny i wewnętrznej wolności, która nie ugnie się przed zniszczeniem dzięki aktywności twórczej, pokonującej zło i śmierć. Twórcy emigracyjni rozumieją swoją misję i zdają sobie sprawę, że twórczość stanowi narzędzie, pozwalające podnieść się ponad cierpieniem i przymusowym oddzieleniem od ojczyzny.

Dramatyczne i liryczne wyznania miłości i tęsknoty są obecne w wielu utworach jak choćby w wierszu Kazimierza Wierzyńskiego pt. „Zapach”. Przypomnienie sobie ojczystej przyrody budzi pragnienie powrotu do Polski, z którą podmiot liryczny kojarzy utrwalone w wyobraźni obrazy, takie jak widoki strumieni, łąk czy zapach skoszonej trawy. Podobnie, emigrant przedstawiony w wierszu Stanisława Balińskiego pt. „Romans wieczorny”, romantyczny wrażliwiec zanurzony w minionych czasach, tęskni za przeszłością i nostalgicznie wspomina romans z ojczyzny, którą stracił. Tylko we wspomnieniach może powracać do tej pięknej przeszłości. Twórcy przebywający w obcych miejscach, często samotni i niezrozumiani przez tych, którzy nie doświadczyli losów wygnańców, trudno znosili swoją sytuację, a niepokoje i rozterki ujawniali w swoich dziełach.