Olaf Krysowski jest zdania, że życie to zachowana struktura i forma, natomiast śmierć prowadzi do jej zniszczenia. Autor podkreśla, że to naturalne procesy nadają kształty i odejmują je, co można dostrzec w wierszu Jarosława Marka Rymkiewicza. Świat zwierząt i otaczającej przyrody to ciągłe trwanie i rozpraszanie form życia – to fundamentalna prawda związana zarówno z byciem, jak i zakończeniem istnienia. Podmiot liryczny wyraża się o „borach wiecznych/ Tych borów których nie ma ale które były”. Te stwierdzenia podkreślają samonaprawiający się charakter świata przyrody, który pozostaje niezmieniony i trwały od wieków.
Refleksja nad życiem i śmiercią w wierszu Rymkiewicza ma uniwersalny charakter, gdyż zgadza się z ogólnymi koncepcjami życia i śmierci przedstawionymi przez Olafa Krysowskiego. Oba teksty podkreślają nie tylko cykliczność życia i śmierci, lecz także wpisują się w ideę trwania struktury, która podlega procesowi przemijania.