Opis otaczającej natury po zmroku wydaje się przedstawiać niezwykłą, magiczną krainę, w której współistnieje człowiek i otaczający go świat przyrody. Zarówno jednostka ludzka, jak i natura, są poddane procesowi rozkładu, który jest rezultatem nieustającego działania potężnego czasu, który nieprzerwanie odmierza nasze nocy i dni, a także minut i sekundy na tle tarczy księżycowej o bladym świetle.
Wiersz Iwaszkiewicza zdaje się przekraczać konkretne okoliczności i staje się ponadczasowym przemyśleniem na temat relacji między człowiekiem a przyrodą, podkreślając uniwersalność doświadczeń ludzkich i symboliczne znaczenie natury w obliczu przemijania.