W poetyckiej opowieści o smutnym młodzieńcu, autorstwa Stanisława Balińskiego, dominuje dramatyczny ton. W wierszu wyeksponowany jest dialog, w którym podmiot liryczny relacjonuje spotkanie między Chrystusem a tytułowym bohaterem, prezentuje wypowiedzi obu postaci, oraz charakteryzuje postawę i uczucia młodzieńca. Postacie ukazane w tym utworze emanują niezwykłością, pochodząc z dwóch sfer – realnego świata i sfery mistycznej. Młodzieniec, przepełniony smutkiem i nieszczęściem, staje w konfrontacji z Chrystusem, który zdaje się nie zrozumieć emigranta, stawiając przed nim zbyt wygórowane wymagania. Rozmowa z Chrystusem nosi znamiona dramatu – młodzieniec liczy na łaskę i dobroć, zdając sobie sprawę z podobieństwa swoich losów do Chrystusowych, pragnie mu towarzyszyć. Wyraża swoje ubóstwo, opowiada o straconej ojczyźnie, lecz nie znajduje pociechy – Chrystus żąda od niego najwyższej ofiary: zrezygnowania z jedynego skarbu, jakim są wspomnienia. To dramatyczne żądanie dotyka młodzieńca, który zrezygnuje z oferowanej pomocy, gdyż wymagana przez Jezusa ofiara – rezygnacja z pamięci – jest zbyt ciężka do poniesienia. Dodatkowo dramatyzm sceny podkreślają ponure, obce otoczenie oraz niekorzystna aura, co wyrażają opisy przypominające didaskalia.
Wszystkie elementy wskazane w rozwiązaniu razem sprawiają, że wiersz „Smutny młodzieniec” jest dramatycznym portretem jednostki stojącej w obliczu utraty, poszukującej sensu życia i zmagającej się z wyjątkowymi trudnościami egzystencjalnymi. Dźwiękowe, obrazowe i tematyczne środki wyrazu pomagają w budowaniu dramaturgii w utworze.