W dziełach Jarosława Marka Rymkiewicza i Jarosława Iwaszkiewicza natura jawi się jako przestrzeń archetypiczna tworząca harmonijną rzeczywistość, w którą istota ludzka jest wkomponowana. To swego rodzaju raj, gdzie człowiek odnajduje szczęście, odkrywając, że wieczne trwanie natury i ludzkości ma sens. Słońce zapada wiecznie, drzewa rosną przy niekończących się drogach, a człowiek podąża przez życie jako „homo viator” – wędrujący przez „ogród”, co nadaje sens jego egzystencji.
Wiersz Iwaszkiewicza zdaje się przekraczać konkretne okoliczności i staje się ponadczasowym przemyśleniem na temat relacji między człowiekiem a przyrodą, podkreślając uniwersalność doświadczeń ludzkich i symboliczne znaczenie natury w obliczu przemijania.