Tekst Mariana Kisiela może stanowić potwierdzenie sądu wyrażonego przez Czesława Miłosza, który przypisywał nobilitującą rolę krytyce literackiej, uzasadniając to jej zdolnością do umożliwiania zrozumienia licznych i złożonych nurtów literatury powojennej. Z analizy fragmentu tekstu Kisiela wynika, że wprowadzane zmiany w literaturze były celowo kierowane i obejmowały szeroki zakres aspektów. Literatura rozwijała się w różnych kierunkach, a krytyka pełniła istotną funkcję w interpretacji tych zmian oraz różnorodnych interpretacji dzieł literackich. Stała się ona również przewodnikiem po literackim świecie, ułatwiając identyfikację wartościowych dzieł i podkreślając ich oryginalność. Krytycy zrezygnowali z roli propagatorów ideologii, skupiając się zamiast tego na wspieraniu działań artystycznych oraz aspektach moralizatorskich.
Tekst Mariana Kisiela zawiera głęboką analizę literatury powojennej, szczególnie po 1956 roku oraz odnosi się krytycznie do różnych nurtów i dzieł, co może potwierdzać tezę Czesława Miłosza. Miłosz podkreślał, że w ostatnich czasach krytyka stała się kluczowym narzędziem do zrozumienia, co dzieje się w literaturze.