Kazimierz Jagiellończyk posiadał wielu synów, którym chciał zapewnić trony państw Europejskich. Po śmierci Macieja Korwina (króla Czech i Węgier), otworzyłam się możliwość obsadzenia swoimi synami tronów w Pradze i w Budzie. Efektem zabiegów polskiego króla było uznanie za władcę tych państw najstarszego syna Kazimierza — Władysława.
Okazało się to być dużym sukcesem, gdyż władza Jagiellonów na Węgrzech utrzymała się aż do śmierci Ludwika II w 1526 r. Choć była to jedyna zwieńczona tak wielkim sukcesem próba osadzenia swojego potomka na tronie innego państwa, warto wspomnieć, iż Władysław Jagiełło doprowadził do wyboru swojego brata Lingwena na stanowisko księcia Nowogrodu Wielkiego. Był to jednak tytuł symboliczny, a monarchia w Republice Nowogrodzkiej nie była dziedziczna.
Habsburgowie natomiast nie podejmowali aktywnych działań zbrojnych w celu zdobycia nowego tronu, a zawierali z dynastiami europejskimi układy sukcesyjne i liczne mariaże. Stąd też wzięło się posiedzenie „Niech inni toczą wojny, a ty szczęśliwa Austrio żeń się”.
Polityka dynastyczna prowadzona przez Jagiellonów doprowadziła do objęcia przez nich hegemonii w Europie Środkowej i Wschodniej. Niestety nie okazała się ona zbyt trwała i ostatecznie zwycięstwo należało do dynastii Habsburgów.