Osmanowie, którzy uniezależnili się w początkach XIV wieku od władców Rumu, rozpoczęli szybką ekspansję na okoliczne tereny Bizancjum i Azji Mniejszej. W pierwszych stu latach swojego istnienia, państwo to podbiło Trację, Bułgarię i część Azji Mniejszej. W 1389 r. pokonali Serbię w bitwie na Kosowym Polu. Aby zatrzymać rozrost Imperium, władcy chrześcijańscy rozpoczęli organizację krucjat. W 1396 r. pod Nikopolis armia Zygmunta Luksemburskiego została jednak rozbita przez siły tureckie.
W 1444 roku po zwycięskiej bitwie pod Warną Imperium Osmańskie odparło idącą przeciw nim krucjatę Władysława Warneńczyka, co pozwoliło wojsku Mehmeda Zdobywcy na zajęcie w 1453 r. Konstantynopola. Oznaczało to kres Cesarstwa Wschodniego.
Wkrótce Turcy uzależnili od siebie Chanat Krymski i podbili Grecję, Albanię i Bośnię. Upadek Konstantynopola miał wielkie znaczenie symboliczne dla ówczesnej Europy. Przestał istnieć ostatni spadkobierca Cesarstwa Rzymskiego, upadł główny kraj wiary prawosławnej oraz ostatni bastion na drodze Turków do podboju Europy.
Turcy osmańscy w 150 lat utworzyli w Azji Mniejszej i na Bałkanach rozległe Imperium, które w kolejnych wiekach będzie głównym zagrożeniem dla chrześcijańskich państw w Europie. Upadek Konstantynopola zakończył istnienie Cesarstwa Wschodniego i doprowadził do przejęcia stolicy prawosławia przez muzułmanów.