Autor tekstu, José Ortega y Gasset, zauważa różnicę między sytuacją człowieka żyjącego w XX wieku a sytuacją jego przodków. Współczesny człowiek cieszy się łatwością w rozwiązywaniu swoich problemów ekonomicznych, a także fizyczną wygodą i porządkiem publicznym. Różnica polega na tym, że świat, który otacza nowego człowieka, nie skłania go do żadnych ograniczeń, nie stawia przed nim barier, a wręcz przeciwnie, rozbudza w nim nowe potrzeby, które teoretycznie rzecz biorąc, rosnąć mogą w nieskończoność. Według autora, ludzie w wieku XIX mieli bardziej ograniczone możliwości i byli bardziej skłonni do akceptacji swojego miejsca w społeczeństwie, podczas gdy w XX wieku rozwinięta cywilizacja zapewnia ludziom coraz więcej udogodnień i utwierdza ich w przekonaniu, że jutro będą jeszcze bogatsi i będą żyli jeszcze pełniej.
Autor tekstu analizuje sytuację człowieka w epoce masowej kultury i społeczeństwa konsumpcyjnego, w którym ludzie cieszą się coraz większymi udogodnieniami i możliwościami, a jednocześnie rosną ich oczekiwania co do dalszego rozwoju i postępu. Według autora, takie przekonanie o nieograniczonych możliwościach prowadzi do nieustannego dążenia do coraz większej konsumpcji i doskonalenia siebie, co z kolei prowadzi do niepokoju i niezadowolenia. Ortega y Gasset uważa, że współczesny człowiek powinien zdać sobie sprawę z faktu, że życie nie jest bezproblemowe i że istnieją granice, których nie powinno się przekraczać.