Do momentu powstania Ligi Narodów w 1919 roku, wojna była uważana za główny instrument prowadzenia polityki międzynarodowej. Konflikty między państwami rozwiązywano zwykle poprzez wojnę lub groźbę jej wykorzystania. Sygnatariusze Paktu Ligi Narodów postanowili jednakże, że w interesie rozwoju współpracy między narodami oraz zapewnienia pokoju i bezpieczeństwa należy zrezygnować z tego sposobu rozwiązywania konfliktów. Zamiast tego, zdecydowali się na utworzenie międzynarodowej organizacji, która miała działać poprzez utrzymywanie jawnych stosunków międzynarodowych, przestrzeganie prawa międzynarodowego oraz zobowiązań traktatowych, a także rozwiązywanie konfliktów drogą negocjacji i arbitrażu. Liga Narodów była więc próbą znalezienia alternatywnego sposobu prowadzenia polityki międzynarodowej, który miał przeciwdziałać wybuchowi kolejnych wojen i zapewnić powszechne bezpieczeństwo.
Z inicjatywy prezydenta Wilsona postanowiono stworzyć pierwszą uniwersalną organizację. Miała ona dbać o utrzymanie światowego pokoju i bezpieczeństwa oraz pokojowego współdziałania państw w celu rozwiązywania problemów społeczności międzynarodowej. Państwa członkowskie zobowiązywały się do wzajemnego poszanowania swojej suwerenności i integralności terytorialnej. Ten dokument przyjęto tego samego dnia co traktat wersalski. Wszedł on w życie z początkiem 1920 roku. Do organizacji łącznie przystąpiły 63 państwa, wśród których nie było jednak Stanów Zjednoczonych.