Małe traktaty wersalskie to pięć umów podpisanych w 1919 roku między państwami Ententy a nowo powstałymi państwami Europy Środkowej i Wschodniej, w tym Polską, Czechosłowacją i Królestwem Serbów, Chorwatów i Słoweńców. Traktaty te określały granice nowych państw oraz ich stosunki z sąsiadami, a także chroniły mniejszości narodowe w tych państwach.
Niemcy nie były zobowiązane do podpisania małych traktatów wersalskich, ale ich niepodpisanie mogło mieć poważne konsekwencje dla mniejszości narodowych w Niemczech, takich jak Polacy, Duńczycy czy Kaszubi. Bez zawarcia tych umów, Niemcy nie były zobowiązane do uznania praw mniejszości narodowych i ich autonomii, co zwiększało ryzyko naruszenia ich praw i prześladowań.
Po I wojnie światowej granice europejskich państw uległy znacznym zmianom, co skłoniło do podpisania małych traktatów wersalskich, które miały na celu ustabilizowanie sytuacji politycznej i społecznej w Europie Środkowej i Wschodniej. Niemcy nie były zobowiązane do podpisania tych umów, ale ich niepodpisanie mogło negatywnie wpłynąć na sytuację mniejszości narodowych w Niemczech, które mogły stać się celem naruszeń praw i prześladowań.