Polityka ustępstw to strategia prowadzona przez państwa zachodnioeuropejskie wobec Niemiec i ich przywódcy, Adolfa Hitlera, w latach trzydziestych. Polegała na akceptowaniu przez państwa zachodnie kolejnych żądań Niemiec w nadziei, że zaspokojenie ich apetytu na terytoria uchroni Europę przed wojną.
Państwa te przyjęły taki kurs wobec Niemiec, ponieważ pamiętały tragiczne skutki I wojny światowej i chciały uniknąć powtórki z historii. Polityka ta osiągnęła jednak odwrotny skutek, umacniając pozycję Niemiec i dając im poczucie, że mogą robić, co chcą, nie niosąc za to żadnych konsekwencji.
Prowadziła to do dalszego ekspansjonizmu Niemiec i ostatecznie do wybuchu II wojny światowej. W związku z tym polityka ustępstw okazała się całkowicie nieudolna i zaprzepaściła szansę na wcześniejsze zatrzymanie hitlerowskiego reżimu.