Rachela to córka karczmarza, jest Żydówką, jej pierwowzorem była Józefa (Pepa) Singer. Ojciec w akcie pierwszym zapowiada przybycie swojej córki Racheli i charakteryzuje ją w następujący sposób: „Mówi, że ją muzyka bierze, / za mąż jej nie biorą jeszcze; / może ją przy poczcie umieszcze: / moja córka, to kobita, a jest panna modern, całkiem / jak gwiazda”, „Jakie tylko książki są, to czyta, / a i ciasto gniecie wałkiem, / była w Wiedniu na operze, / w domu sama sobie pierze –/ no, zna cały Przybyszewski, / a włosy nosi w półkole, / jak włoscy w obrazach anieli.” Rachela jest przedstawiona jako kobieta nowoczesna, zainteresowana literaturą, jej życie toczy się wokół sztuki. Później to ona wraz z Poetą wpadają na pomysł zaproszenia chochoła – poruszają go siłą swej poetyckiej wyobraźni. Rachela sama nie pisze poezji, ale wszystko widzi przez jej pryzmat, mówi: „ale za to, kędy spojrzę, to widzę / poezję żywą zaklętą, / tę świętą”. Właśnie z tego powodu, że Rachela jest wrażliwa i żyje poezją, staje się pośredniczką między światem realnym a światem duchów.
Wesele to dramat, który został wystawiony na krakowskiej scenie w 1901 roku. Podstawą były prawdziwe wydarzenia – wesele, które odbyło się 20 listopada 1900 roku w Bronowicach pod Krakowem w chacie Włodzimierza Tetmajera i Anny Tetmajerowej (z domu Mikołajczykówna), ślub wzięli Lucjan Rydel i Jadwiga Mikołajczykówna. Postaci w dramacie mają swoje rzeczywiste pierwowzory: Gospodarz – Włodzimierz Tetmajer, Gospodyni – Anna Mikołajczykówna, Pan Młody – Lucjan Rydel; Panna Młoda – Jadwiga Mikołajczykówna, Poeta – Kazimierz Przerwa–Tetmajer, Dziennikarz – Rudolf Starzewski, Rachela – Pepa Singer, Radczyni – Antonina Domańska, Czepiec – Błażej Czepiec, Marysia – jedna z sióstr Mikołajczykównych; Nos – Tadeusz Nosowski, Jasiek – brat panny młodej, Isia – córka gospodarzy.