W pierwszej scenie aktu pierwszego ma miejsce rozmowa Dziennikarza z Czepcem. Na podstawie tej rozmowy widać, że chłopi chcą być postrzegani jako zaangażowani w życie społeczne, zainteresowania sprawami polityki. Czepiec mówi o przedstawicielach wsi: „Sami się do światu garniemy”. Postawa Dziennikarza świadczy o tym, że wieś jest dla mieszkańca miasta tylko odskocznią od własnych spraw (o czym świadczą słowa: „Ale tu wieś spokojna…”). Czepiec wypomina mu, że kieruje nim strach: „Pon się boją we wsi ruchu./
Pon nos obśmiwajom w duchu”.
Wesele to dramat, który został wystawiony na krakowskiej scenie w 1901 roku. Podstawą były prawdziwe wydarzenia – wesele, które odbyło się 20 listopada 1900 roku w Bronowicach pod Krakowem w chacie Włodzimierza Tetmajera i Anny Tetmajerowej (z domu Mikołajczykówna), ślub wzięli Lucjan Rydel i Jadwiga Mikołajczykówna. Postaci w dramacie mają swoje rzeczywiste pierwowzory: Gospodarz – Włodzimierz Tetmajer, Gospodyni – Anna Mikołajczykówna, Pan Młody – Lucjan Rydel; Panna Młoda – Jadwiga Mikołajczykówna, Poeta – Kazimierz Przerwa–Tetmajer, Dziennikarz – Rudolf Starzewski, Rachela – Pepa Singer, Radczyni – Antonina Domańska, Czepiec – Błażej Czepiec, Marysia – jedna z sióstr Mikołajczykównych; Nos – Tadeusz Nosowski, Jasiek – brat panny młodej, Isia – córka gospodarzy.