Opinia Pana Młodego na temat żony nie jest obiektywna, patrzy on na nią przez pryzmat uczucia i swoich własnych wyobrażeń, dlatego nie będę brał/ brała jego opinii pod uwagę.
Panna Młoda był przedstawicielką warstwy chłopskiej, mówiła językiem gwarowym. Była wierna wartościom i zasadom, np. jest ubrana w tradycyjny strój krakowski, zależało jej, by pozostać w butach na weselu, ponieważ nie wypada pozostać bosą w tak ważnym dniu. Jej niewątpliwy atutami były: prostota, wierność tradycjom i obyczajom, praktyczność myślenia, co objawiało się w tym, że na pytania męża o miłość i długie opisy jego fascynacji, odpowiadała prostymi słowami – że kocha go i nie ma potrzeby tyle o tym fakcie opowiadać. Natomiast w rozmowie z Radczynią, która sugerowała, że małżeństwo nie będzie miało wspólnych tematów, odpowiadała, że rozmowa nie jest celem małżeństwa.
Wesele to dramat, który został wystawiony na krakowskiej scenie w 1901 roku. Podstawą były prawdziwe wydarzenia – wesele, które odbyło się 20 listopada 1900 roku w Bronowicach pod Krakowem w chacie Włodzimierza Tetmajera i Anny Tetmajerowej (z domu Mikołajczykówna), ślub wzięli Lucjan Rydel i Jadwiga Mikołajczykówna. Postaci w dramacie mają swoje rzeczywiste pierwowzory: Gospodarz – Włodzimierz Tetmajer, Gospodyni – Anna Mikołajczykówna, Pan Młody – Lucjan Rydel; Panna Młoda – Jadwiga Mikołajczykówna, Poeta – Kazimierz Przerwa–Tetmajer, Dziennikarz – Rudolf Starzewski, Rachela – Pepa Singer, Radczyni – Antonina Domańska, Czepiec – Błażej Czepiec, Marysia – jedna z sióstr Mikołajczykównych; Nos – Tadeusz Nosowski, Jasiek – brat panny młodej, Isia – córka gospodarzy.