Wizja teatru przedstawionego w wierszu odnosi się do koncepcji teatru ogromnego, do sztuki totalnej, która obejmuje wiele gatunków sztuki. W teatrze łączą się literatura, muzyka, malarstwo i rzeźba. W Weselu można wyróżnić efekty muzyczne i dźwiękowe, sam wiersz jest pisany w sposób rytmiczny, np. oddający rytm muzyki weselnej. Do malarstwa i rzeźby odnoszą szczegółowe didaskalia, gdzie ważną rolę odgrywają kolory i komentarz autora – możemy w nich znaleźć elementy impresjonistyczne. Niektóre postaci, jak Stańczyk czy Wernyhora, wyglądają jak zdjęte z płócien Matejki.
Wesele to dramat, który został wystawiony na krakowskiej scenie w 1901 roku. Podstawą były prawdziwe wydarzenia – wesele, które odbyło się 20 listopada 1900 roku w Bronowicach pod Krakowem w chacie Włodzimierza Tetmajera i Anny Tetmajerowej (z domu Mikołajczykówna), ślub wzięli Lucjan Rydel i Jadwiga Mikołajczykówna. Postaci w dramacie mają swoje rzeczywiste pierwowzory: Gospodarz – Włodzimierz Tetmajer, Gospodyni – Anna Mikołajczykówna, Pan Młody – Lucjan Rydel; Panna Młoda – Jadwiga Mikołajczykówna, Poeta – Kazimierz Przerwa–Tetmajer, Dziennikarz – Rudolf Starzewski, Rachela – Pepa Singer, Radczyni – Antonina Domańska, Czepiec – Błażej Czepiec, Marysia – jedna z sióstr Mikołajczykównych; Nos – Tadeusz Nosowski, Jasiek – brat panny młodej, Isia – córka gospodarzy.