Obrazy jesiennej przyrody wpływają na nastrój dzieła. Jesień to czas, kiedy przyroda zamiera, więc czas ten koresponduje z wprowadzeniem do dramatu mitu o Demeter i Korze. Umieranie przyrody (w didaskaliach można przeczytać na przykład: „Zwiędłe krzewy i cyprysy”) stają się tłem dla umierających powstańców. Wydaje się także, że przyroda łączy się z powstańcami, przekazuje tragedią o ich losie („Drzewa wielkim schyliły się skłonem
bezlistnych, sczerniałych gałęzi.
Cała droga liściem uścielona,
które wiatr rozgania drgające.
Noc jeszcze”).
Noc listopadowa to dramat Stanisława Wyspiańskiego z 1904 roku. Data powstania plasuje się więc tuż przed jego śmiercią w 1907 – poeta pisał go, kiedy był już bardzo chory. Inspiracją do dramatu była wizyta w Warszawie i Łazienkach warszawskich w 1898 roku. Tam Wyspiański zobaczył posągi, który ożyły w jego wyobraźni. Noc listopadowa to dramat bogaty w konteksty, m.in. historyczne, homeryckie, mitologiczne. Dzieło tworzy 10 luźno powiązanych ze sobą scen i należy, obok Warszawianki oraz Lelewela, to tak zwanego Tryptyku listopadowego.