Czy wiedza o realiach Wesela jest potrzebna do interpretacji dramatu – jest to pytanie istotne, na które postaram się w kilku zdaniach odpowiedzieć. Moim zdaniem wiedza ta nie jest konieczna, ale może ubarwić interpretację i dodać jej smaku, gdyż wtedy w bohaterach dramatu zobaczymy odmalowane cechy żywych osób. Wiedza nie jest konieczna, ponieważ Wesele to dzieło uniwersalne w każdych okolicznościach i każdych czasach. Jest to dzieło mówiące o Polsce, sam Boy–Żeleński wspomina o „doniosłości artystycznej i ideowej” dramatu. Jednak wiedza ta może wiele wnieść, szczególnie niezbędna będzie dla osób dostosowujących Wesele do przedstawienia na deskach teatru. Rzeczą trudną byłoby odmalowanie postaci Pana Młodego bez wiedzy o zamiłowaniu Rydla do chodzenia boso i przekraczania chłopskiej etykiety – dzięki tej wiedzy nabiera też barwy rozmowa, w której Pani Młoda mówi z oburzeniem „Trza być w butach na weselu!”. Wiedza o realiach nie jest konieczna, ale pięknie ubarwia rozumienie ówczesnego świata.
Wesele to dramat, który został wystawiony na krakowskiej scenie w 1901 roku. Podstawą były prawdziwe wydarzenia – wesele, które odbyło się 20 listopada 1900 roku w Bronowicach pod Krakowem w chacie Włodzimierza Tetmajera i Anny Tetmajerowej (z domu Mikołajczykówna), ślub wzięli Lucjan Rydel i Jadwiga Mikołajczykówna. Postaci w dramacie mają swoje rzeczywiste pierwowzory: Gospodarz – Włodzimierz Tetmajer, Gospodyni – Anna Mikołajczykówna, Pan Młody – Lucjan Rydel; Panna Młoda – Jadwiga Mikołajczykówna, Poeta – Kazimierz Przerwa–Tetmajer, Dziennikarz – Rudolf Starzewski, Rachela – Pepa Singer, Radczyni – Antonina Domańska, Czepiec – Błażej Czepiec, Marysia – jedna z sióstr Mikołajczykównych; Nos – Tadeusz Nosowski, Jasiek – brat panny młodej, Isia – córka gospodarzy.