Książę Konstanty bezwzględnie pragnie władzy, aby ją osiągnąć, jest w stanie okłamać cara i stanąć wbrew niemu. Swojej żonie nie ufał i nie szanował jej, nie miał oporów, aby podnieść na nią rękę. Jego stosunek do Polaków jest ambiwalentny. Z jednej strony drwi z Polaków, głównie z polskich elit, widzi, że może się nimi bawić, zwraca się do Krasińskiego: „waruj tu, jak pies, u moich nóg”. Wyśmiewa się z nich, że nie wierzą w Polskę, nazywa ich słabszymi od żołnierzy. Z drugiej strony książę dostrzega waleczność żołnierzy i wybitnych polskich jednostek, jak Waleriana Łukasińskiego. Książę Konstanty nazywa go „perłą”, „klejnotem”, „Prometeuszem polskim” – świadczy to o tym, że Łukasiński jest prawdziwym patriotą, który gotowy jest ponieść karę za dobro narodu.
Noc listopadowa to dramat Stanisława Wyspiańskiego z 1904 roku. Data powstania plasuje się więc tuż przed jego śmiercią w 1907 – poeta pisał go, kiedy był już bardzo chory. Inspiracją do dramatu była wizyta w Warszawie i Łazienkach warszawskich w 1898 roku. Tam Wyspiański zobaczył posągi, który ożyły w jego wyobraźni. Noc listopadowa to dramat bogaty w konteksty, m.in. historyczne, homeryckie, mitologiczne. Dzieło tworzy 10 luźno powiązanych ze sobą scen i należy, obok Warszawianki oraz Lelewela, to tak zwanego Tryptyku listopadowego.