Wyspiański walczy z mitami o chłopach, ukazując tę warstwę społeczną jako silną, myślącą, pracowitą, szanującą tradycje i obyczaje. A także jako pełną sił witalnych, które mogą wpłynąć leczniczo na dekadentów. Jednym z bohaterów, który ma trzeźwe spojrzenie na chłopów, nieprzysłonięte chłopomanią, jest Gospodarz. Podziwia on godność, tężyznę chłopów, ich wiarę, mówi: „chłop potęgą jest i basta”. Gospodarz włączą chłopów do wspólnoty narodowej, widzi ciągłość między dzisiejszym narodem i Piastami. Jednak chłopi też bronią się sami swoim zachowaniem: Panna Młoda pokazuje wierność tradycji, Czepiec zainteresowanie sprawami politycznymi, a Maryna wypowiada słowa: „mówili o Polsce chłopi / i mówili wcale rozsądnie i szczerze” – te słowa pokazują, że także patriotyzm jest dla chłopów ważną rzeczą.
Wesele to dramat, który został wystawiony na krakowskiej scenie w 1901 roku. Podstawą były prawdziwe wydarzenia – wesele, które odbyło się 20 listopada 1900 roku w Bronowicach pod Krakowem w chacie Włodzimierza Tetmajera i Anny Tetmajerowej (z domu Mikołajczykówna), ślub wzięli Lucjan Rydel i Jadwiga Mikołajczykówna. Postaci w dramacie mają swoje rzeczywiste pierwowzory: Gospodarz – Włodzimierz Tetmajer, Gospodyni – Anna Mikołajczykówna, Pan Młody – Lucjan Rydel; Panna Młoda – Jadwiga Mikołajczykówna, Poeta – Kazimierz Przerwa–Tetmajer, Dziennikarz – Rudolf Starzewski, Rachela – Pepa Singer, Radczyni – Antonina Domańska, Czepiec – Błażej Czepiec, Marysia – jedna z sióstr Mikołajczykównych; Nos – Tadeusz Nosowski, Jasiek – brat panny młodej, Isia – córka gospodarzy.