Hesia i Mela to dorastające córki Anieli Dulskiej, są swoimi przeciwieństwami. Hesia jest pełna zwinna, temperamentna, lekceważy ojca i nie może doczekać się dorosłości, co wyraża w relacji ze Zbyszkiem – zazdrości mu bywania w lokalach. Mela to spokojna i chorowita dziewczyna, o jej naiwności świadczy to, że wierzy w miłość między bratem a służącą i kibicuje ich związkowi. Zbyszko wobec Meli nie ma żadnych uczuć, wydaje się, że siostra mu przeszkadza, odprawia ją niemiłym komentarzem:
„Zbyszko: A fe! mówić o takich rzeczach? Wstydź się… majtki widać, a — taka popsuta.
Mela: Ja? ależ Zbyszko — a właśnie myślę przeciwnie… ja…
Zbyszko: Daj mi spokój!”
Postać Meli stanowi przeciwwagę dla pozostałej rodziny, której moralność jest pokrętna, tylko na pokaz. Córka Dulskiej zachowała empatię i współczucie dla drugiego człowieka w świecie, gdzie nie miała zbyt wielu wzorców w tym względzie do naśladowania.
Dramat Zapolskiej powstał w 1906 roku, a pierwowzorem Dulskiej była mieszkanka Lwowa – Gołąbowa, właścicielka kamienicy. Natomiast nazwisko wykorzystane w sztuce prawdopodobnie zostało zaczerpnięte z lwowskiego czasopisma „Wiek Nowy”, gdzie ukazała się ankieta o gospodarowaniu budżetem domowym, gdzie niejaka Dulska opisała tam swój system oparty na skąpstwie i wyzysku służby. Moralność pani Dulskiej została przez autorkę opatrzona podtytułem Tragifarsa kołtuńska. Tragifarsa oznacza, że w dramacie zostały zestawione elementy farsy z ważnymi zagadnieniami społeczno–obyczajowymi. Natomiast określenie kołtuńska pochodzi od kołtuństwa/ kołtunerii, czyli grupy społecznej oznaczającej ludzi zacofanych, o nietolerancyjnych poglądach, wierzących w przesądy, nazwa ta pochodzi z przełomu XIX i XX wieku. Moralność pani Dulskiej jest uznawana za dramat obyczajowo–psychologiczny, który charakteryzuje się psychologizmem w przedstawieniu postaci, wprowadzeniu postaci z niższych warstw społecznych, wskazuje na biologiczne motywacje zachowania postaci oraz wprowadza język codziennej rozmowy służący charakterystyce bohaterów.