Fala wystąpień rozpoczęła się w marcu 1848 r. i przetoczyła się przez wszystkie kraje niemieckie. Głównymi hasłami było zjednoczenie, wprowadzenie konstytucji, zmiana władzy, równość wobec prawa i zniesienie cenzury. Powołano ogólnoniemiecki parlament, a władcy, chcąc wyciszyć nastroje, zgadzali się na ustępstwa.
Gdzieniegdzie doszło do tragicznych wydarzeń – np. w Berlinie podczas manifestacji otworzono ogień do protestujących, a król, starając się wyciszyć nastroje, wydał odezwę: „Do kochanych Berlińczyków”, w której obiecał reformy.
W drugiej połowie roku 1848 r. fala rewolucyjna zaczęła już gasnąć, a władcy poszczególnych państw powoli wycofywali się z obiecanych swobód.
Próbę zmian podjął jeszcze parlament frankfurcki, który uchwalił konstytucję ogólnoniemiecką (marzec 1849 r.) i zaproponował koronę królowi Fryderykowi Wilhelmowi IV, jednak ten odrzucił ją.
Fryderyk Wilhelm IV nie przyjął korony władcy całych Niemiec, argumentując to faktem, że nie zamierza „podnosić korony z błota”. Oznaczało to, że król nie zamierzał zostać władcą z woli ludu, hołdując starym tradycjom boskiej idei władzy.