Realizm – zaprzeczenie romantyzmu, przedstawienie rzeczywistości bez upiększeń. Opisanie codzienności najbiedniejszych grup społecznych, walkę o byt. (Gustave Courbet, Jean Francois Millet, Józef Chełmoński, Aleksander Gierymski, Leon Wyczółkowski)
Akademizm – propagowany przez akademie sztuk pięknych, odwołanie do zasad szkół antyku, renesansu i klasycyzmu. (Henryk Siemiradzki)
Impresjonizm - będący odpowiedzią na dominujący w połowie XIX w., realizm, zakładający użycie czystej, niemieszanej barwy oraz pragnienie uchwycenia wrażenia, ulotnej chwili, głównie w przypadku pejzaży, (Claude Monet, Auguste Renoir, Józef Pankiewicz, Władysław Podkowiński)
Postimpresjonizm - który zrywał z wiernym odwzorowywaniem natury oraz nie przykładał wagi do gry świateł, ale nadal operował czystymi barwami i wprowadzał nowoczesną perspektywę. (Paul Cezanne, Paul Gauguin, Henri Toulouse-Lautrec, Vincent van Gogh)
Symbolizm - zakładał powstawanie dzieł, których nie dało się jednoznacznie zinterpretować. W tym kierunku, na działalność twórcy miał wpływ fatalistyczny nastrój związany ze zbliżającym się końcem tysiąclecia – fin de siècle, co przełożyło się na tematykę, np. rozważano o sensie istnienia człowieka. (Paul Gaugin, Gustave Moreau, Jacek Malczewski, Władysław Podkowiński)
Secesja - obfitująca w motywy roślinne, dekoracyjne. Jej cechą charakterystyczną było użycie falistych, giętkich linii. (Gustave Klimt, Alfons Mucha, Józef Mehoffer, Henri de Toulouse-Lautrec)
Kubizm - opierał się na geometryzacji malarstwa. (Pablo Picasso)
Młoda Polska – odmiana modernizmu na ziemiach polskich. Młodopolscy twórcy czerpali z filozofii Schopenhauera oraz Nietzschego. Głównymi ośrodkami tego nurtu był Karków, Lwów i Zakopane. Jedną z ciekawszych postaci Młodej Polski był Tadeusz Boy-Żeleński, który opisywał dzieje krakowskiej bohemy artystycznej, jednocześnie prowadząc własną praktykę lekarską.