Kluczową postacią rozwoju Piemontu był Camillo Cavour, który piastował stanowisko premiera. Jego działania:
1853 r. Królestwo Sardynii dołączyło do koalicji antyrosyjskiej. Dzięki temu kraj zaczął się liczyć na arenie międzynarodowej i uczestniczył w kongresie paryskim.
nawiązano stosunki dyplomatyczne z Francją, którą Cavour uważał za naturalnego sojusznika w wojnie z Austrią.
Spotkanie cesarza Francji z Camillo Cavourem w Plombieres (lipiec 1858 r.) - pomoc, jeśli Piemont zostałby zaatakowany przez Austrię, w zamian za Niceę oraz Sabaudię.
Przygotowania do wojny – mobilizacja wojsk w Piemoncie, w celu sprowokowania Austrii
29 kwietnia 1859 r. – początek wojny, Sardynia wsparta przez Napoleona III
Pokonanie wojsk austriackich w bitwach pod Magentą i Solferino
Sukcesy na polu bitwy doprowadziły do wybuchu powstań na terenie całych Włoch, a zagrożenie Państwa Kościelnego spowodowało zawarcie przez Napoleona rozejmu z Austrią. (Villafranca di Roma, lipiec ’59 r.)
Włosi potraktowali ten akt jako zdradę, dymisja Camillo Cavoura
Podpisanie traktatu pokojowego w Zurychu – postanowienia: Lombardia na rzecz Piemontu, powrót władców na trony Parmy, Modeny i Toskanii, przywrócenie władzy papieża w Romanii, Sabaudia i Nicea dla Francji.
Camillo Cavour powrócił na stanowisko premiera już w 1860 r. i kontynuował działania w kwestii zjednoczenia państw włoskich pod przewodnictwem Piemontu. Był on przeciwnikiem mieszania kwestii religijnych z polityką i dążył do całkowitego rozdziału kościoła od państwa. We Włoszech jest uważany za jednego z 4 „ojców Ojczyzny”, razem z Wiktorem Emanuelem II, Giuseppe Garibaldim oraz Giuseppe Mazzinim.
