XVII wiek był dla społeczeństwa polsko-litewskiego okresem wielu trudności i wyzwań. Był to czas wojen, zarazy, klęsk żywiołowych, a także głębokich zmian społecznych i politycznych. Wszystko to wpłynęło na mentalność społeczeństwa, a w konsekwencji na kulturę i sztukę tego okresu. Taniec śmierci, znany również jako danse macabre, to motyw artystyczny pochodzący z późnego średniowiecza, który przedstawia śmierć tańczącą z ludźmi różnych stanów społecznych – od królów i papieży, przez szlachtę, do chłopów i dzieci. Jest to alegoria równości wszystkich ludzi wobec śmierci, niezależnie od ich statusu społecznego czy bogactwa. Były więc formą protestu przeciwko społecznym niesprawiedliwościom. Tańce śmiercibyły również formą refleksji religijnej: przypominały o przemijalności życia i konieczności skupienia się na sprawach duchowych, a nie materialnych. Były więc zgodne z duchem kontrreformacji, która podkreślała znaczenie religii w życiu codziennym.
Tańce śmierci stały się szczególnie popularne w Europie w czasach czarnej śmierci w XIV wieku, kiedy ta pandemia zdziesiątkowała populację kontynentu. Wydaje się, że te przedstawienia były sposobem na poradzenie sobie z powszechną obecnością śmierci i strachu.