· Pierwszym kanałem przekazu były kontakty dyplomatyczne i handlowe. Polska utrzymywała stosunki z innymi krajami, co umożliwiało wymianę kulturową. Wielu polskich szlachciców podróżowało za granicę, gdzie mieli okazję zapoznać się z nowymi trendami w sztuce i kulturze. Po powrocie do kraju często starali się wprowadzać te nowości na rodzimy grunt.
· Drugim ważnym kanałem była działalność Kościoła katolickiego. W okresie kontrreformacji odegrał on kluczową rolę w promowaniu nowych form artystycznych, zwłaszcza w architekturze i malarstwie. Wiele z nich zostało zaadaptowanych i rozwiniętych w Polsce, co doprowadziło do powstania unikalnego stylu barokowego.
· Trzecim kanałem były wpływy literackie. Polska literatura barokowa była silnie związana z trendami europejskimi, a polscy pisarze często czerpali inspirację z dzieł autorów zagranicznych. Wpływ ten był szczególnie widoczny w poezji, gdzie dominowały formy pochodzące z Włoch i Francji.
Wpływ tych wzorców na kulturę sarmacką był znaczący. Sarmatyzm, jako ideologia szlachecka, łączył w sobie elementy kultury orientalnej i zachodniej. Wzorce sztuki i kultury materialnej, które docierały do Polski, były adaptowane i przekształcane, aby pasować do sarmackiego stylu życia. Jednocześnie, z uwagi na przywiązanie do tradycji i ksenofobię, piętnowano i publicznie wyszydzano szlachtę, która porzucała rodzimą modę na rzecz wzorców Europy Zachodniej. Z całą pewnością sarmaci nie reprezentowali kosmopolitańskiego podejścia do zdobyczy kulturalnych innych kręgów narodowych.
Kultura sarmacka miała duży wpływ na mecenat artystyczny. Właściciele ziemscy często sponsorowali dzieła sztuki, które przedstawiały ich rodzinę w kontekście sarmackim, z motywami rycerskimi i orientalnymi.