W XVII wieku Rzeczpospolita Obojga Narodów, kiedyś potęga europejska, zaczęła doświadczać kryzysu władzy monarszej, będącego wynikiem szeregu czynników, zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych, które zbiegły się, aby podważyć autorytet monarchy i destabilizować państwo. Jednym z nich była rosnąca rola szlachty w rządzeniu państwem. W wyniku rozwoju systemu opartego na liberum veto, pojedynczy szlachcic mógł zablokować decyzje sejmu, co prowadziło do paraliżu politycznego. Szlachta, korzystając z tych uprawnień, zaczęła ograniczać władzę monarchy, co doprowadziło do osłabienia centralnej władzy i wzrostu anarchii, a także wpływów państw ościennych.
Innym przejawem kryzysu były liczne wojny, które wyniszczyły kraj. Konflikty ze Szwecją, Rosją i Turcją zrujnowały gospodarkę, zniszczyły infrastrukturę i spowodowały ogromne straty ludzkie. Te konflikty zmusiły monarchę do zaciągania pożyczek i podnoszenia podatków, co zwiększało niezadowolenie szlachty. Różnice religijne między katolikami, protestantami i prawosławnymi, a także konflikty między Polakami a Litwinami, Rusinami i Tatarami, prowadziły do niepokojów społecznych i osłabiały jedność państwa. W ich konsekwencji dochodziło do licznych rokoszy, konfederacji i buntów.
