Wojna, która miała miejsce w latach 1600–1611, była konfliktem zbrojnym pomiędzy Rzeczpospolitą Obojga Narodów a Królestwem Szwecji. Jej przyczyną były dążenia Zygmunta III Wazy do zdobycia tronu szwedzkiego, co doprowadziło do konfliktu o panowanie nad Inflantami. Wojna rozpoczęła się od przyłączenia do Rzeczypospolitej szwedzkiej Estonii.
Wśród najważniejszych etapów konfliktu można wymienić bitwę pod Kokenhausen (1601) oraz bitwę pod Kircholmem (1605), która zakończyła się druzgocącą porażką Szwedów. W 1611 roku obie strony zdecydowały się na zawarcie rozejmu w Kłajpedzie. Na mocy tego porozumienia Szwecja zatrzymała kontrolę nad większością spornych terytoriów, ale zobowiązała się do zaprzestania działań wojennych.
Konflikt rozgorzał ponownie w 1626 r., gdy król Szwecji Gustaw II Adolf, wykorzystując zaangażowanie Polski w wojnę z Turcją, najechał Prusy Królewskie. Wśród najważniejszych etapów konfliktu można wymienić bitwę pod Tczewem (1627), gdzie wojska szwedzkie pokonały armię polską oraz bitwę pod Oliwą (1627), która zakończyła się zwycięstwem Polski.
W 1629 roku obie strony zdecydowały się na zawarcie rozejmu w Starym Targu. Szwecja zatrzymała kontrolę nad większością spornych terytoriów, ale zobowiązała się do zaprzestania działań wojennych. W 1635 r. w Szumskiej Wsi doszło do renegocjacji postanowień, które anulowały niekorzystne dla Rzeczypospolitej zapisy, w tym o pobieranie przez Szwecję ceł z handlu gdańskiego, a także kontroli nad portami pruskimi.
Gustaw Adolf jest jednym z nielicznych królów, którzy zginęli w bitwie. Zmarł w 1632 roku podczas bitwy pod Lützen, jednej z najważniejszych bitew wojny trzydziestoletniej. Jego śmierć była wielkim ciosem dla Szwecji i protestanckich sił w całej Europie.