Stanisław ze Szczepanowa urodził się około 1030 roku. W 1072 roku został biskupem krakowskim. Jego działalność wiązała się z wielkimi zasługami organizacji struktur Kościoła Polsce, jednak to konflikt z królem Bolesławem II Szczodrym przyniósł mu największą sławę. Stanisław oskarżył króla o niesprawiedliwość i okrucieństwo, co doprowadziło do jego męczeńskiej śmierci w 1079 roku. W 1253 roku został kanonizowany przez papieża Innocentego IV.
W 1521 roku, w czasie zjazdu w Piotrkowie, król Zygmunt I Stary ogłosił św. Stanisława patronem Królestwa Polskiego. Wybór ten nie był przypadkowy. Stanisław, jako męczennik i obrońca sprawiedliwości, stał się symbolem polskiego ducha narodowego.
Pomimo przewagi liczebnej Szwedów wojska polsko-litewskie pod dowództwem Jana Karola Chodkiewicza zdołały zaskoczyć przeciwnika. Chodkiewicz wykorzystał manewr zwany odwrotem pozorowanym, który polegał na markowanym odwrocie części wojsk. Kiedy Szwedzi ruszyli za odchodzącymi siłami, reszta wojsk polsko-litewskich zaatakowała ich flanki, co doprowadziło do zwycięstwa.