Przebieg:
1. Do probówki z roztworem fruktozy dodać odczynnik Benedicta i podgrzać w łaźni wodnej.
2. Do drugiej probówki z roztworem sacharozy dodać odczynnik Benedicta i również podgrzać.
3. Do trzeciej probówki z roztworem sacharozy dodać kilka kropli kwasu solnego i podgrzać, aby doszło do hydrolizy. Następnie dodać odczynnik Benedicta i ponownie ogrzać.
Obserwacje:
· Probówka z fruktozą – roztwór zmienia barwę, wytrąca się ceglastoczerwony osad.
· Probówka z sacharozą – brak widocznych zmian, roztwór pozostaje niebieski.
· Probówka z sacharozą po hydrolizie – roztwór zmienia barwę, wytrąca się ceglastoczerwony osad.
Wniosek:
Fruktoza jest cukrem redukującym i daje dodatni wynik próby Benedicta. Sacharoza jest cukrem nieredukującym, ale po hydrolizie rozkłada się do glukozy i fruktozy, które dają wynik dodatni.
Próba Benedicta to reakcja chemiczna stosowana do wykrywania cukrów redukujących, czyli takich, które mają wolną grupę aldehydową lub ketonową zdolną do utleniania się w środowisku zasadowym.
Zasada działania:
cukier redukujący w roztworze reaguje z jonami miedzi(II) (Cu2+) z odczynnika Benedicta w środowisku zasadowym, w wyniku czego powstaje tlenek miedzi(I) (Cu2O) — nierozpuszczalny osad o kolorze od ceglastoczerwonego do pomarańczowego, w zależności od ilości cukru.
Interpretacja wyniku:
· Dodatni wynik: pojawia się czerwony/pomarańczowy osad à obecny cukier redukujący (np. glukoza, fruktoza, maltoza).
· Ujemny wynik: brak zmiany koloru, odczynnik pozostaje niebieski à brak cukru redukującego lub obecność nieredukującego (np. sacharoza przed hydrolizą).