Anna Walentynowicz walczyła o prawa pracownicze. W latach 80. XX w. zainicjowała protesty robotników.
Lech Wałęsa przewodził Niezależnemu Samodzielnemu Związkowi Zawodowemu „Solidarność”. Był również współzałożycielem solidarności. Prowadził negocjacje z komunistyczną władzą, zakończone podpisaniem porozumień sierpniowych.
Bogdan Borusewicz współorganizował strajk w Stoczni Gdańskiej przeciw zwolnieniu z pracy Anny Walentynowicz. Tworzył postulaty strajkowe.
Andrzej Gwiazda działał jako Wiceprzewodniczący „Solidarności”. Brał udział w negocjacjach z władzą. Negocjował w sprawie zniesienia cenzury, legalizacji niezależnych związków zawodowych i wypuszczenia więźniów politycznych.
Wiesław Chrzanowski współtworzył statut „Solidarności”. Jako prawnik doradzał Międzyzakładowemu Komitetowi Strajkowemu.
Henryka Krzywonos brała udział w strajkach w Stoczni Gdańskiej. Później została oficjalnym przedstawicielem Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Podczas stanu wojennego pomagała osobom internowanym i rozpowszechniała podziemne wydawnictwa.
Tadeusz Mazowiecki był doradzał Lechowi Wałęsie i brał udział w obradach Okrągłego Stołu. Pełnił także funkcję redaktora naczelnego „Tygodnika Solidarność”.
Konrad Modzelewski był rzecznikiem prasowym „Solidarności”. Ponadto to on wymyślił nazwę związku.
Marian Jurczyk przewodził Zarządowi Regionu Pomorze Zachodnie NSZZ „Solidarność”.
Jan Olszewski był adwokatem, który bronił przeciwników partyjnych, m.in. Lecha Wałęsę. Pełnił funkcję doradczą podczas rozmów „Solidarności” z władzami. Brał udział w Obradach Okrągłego Stołu.
NSZZ „Solidarność” powstała 10 listopada 1980 r. (wówczas oficjalnie ją zarejestrowano) po fali ogólnopolskich strajków. Związek powstał, aby chronić prawa pracownicze. Jednocześnie do 1989 r. stanowił główną opozycję przeciw PZPR.