Na kryzys gospodarczy w drugiej połowie lat 70. złożyło się kilka przyczyn. Przede wszystkim wszystkie zrealizowane inwestycje obciążyły i przekroczyły państwowy budżet. Niektóre inwestycje okazały się nieopłacalne, a budowę innych porzucono w trakcie. Część inwestycji natomiast nie przyniosła tak wysokich zysków, jak oczekiwane.
Finansowanie przemysłu ciężkiego odbywało się kosztem środków pierwotnie przeznaczonych na inne gałęzie przemysłu. Największym „winowajcą” kryzysu była gospodarka centralnie – planowana. Do kryzysu przyczyniły się kredyty zaciągnięte przez Edwarda Gierka, których państwo nie miało z czego spłacać.
Wadami centralnego planowania w gospodarce była konieczność posiadania rozbudowanej administracji, co zwiększało koszty i spowalniało produkcję. Ponadto ludzie zarządzający fabrykami, najczęściej obsadzani w wyniku znajomości partyjnych, nie potrafili odpowiednio zarządzać i marnotrawili pieniądze.