Szkolnictwo w okresie międzywojnia nie umożliwiało nauki każdemu chętnemu. Jedynie nauka w podstawowych szkołach powszechnych przysługiwała wszystkim młodym, natomiast miejsca w szkołach średnich były ograniczone. Były to placówki elitarne. Do gimnazjów i liceów dostawały się jedynie osoby o konkretnych predyspozycjach.
Istniały jednak szkoły zawodowe, w których programy były lepiej dostosowane dla osób, o mniejszych umiejętnościach.
W 1932 r. doszło w II RP do reformy szkolnictwa. Szkoła powszechna liczyła wówczas sześć klas. Następnie szkolnictwo średnie składało się z gimnazjów, które kończyły się „małą maturą” lub liceów, które kończyły się „dużą maturą”.