23 października 1918 r. przez Radę Regencyjną powołano rząd, który zajął się administracją terenów okupowanych.
Polityczna lewica sprzeciwiła się temu działaniu i utworzyła Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej. Jego przewodniczącym został Ignacy Daszyński. Rząd ten zapowiadał Polskę jako kraj republikański, w którym będzie panowała demokracja. Nie udało się jednak utrzymać wspomnianej organizacji i upadła w ciągu kilku dni.
W Galicji powstała natomiast Polska Komisja Likwidacyjna, na czele której stanął Wincenty Witos.
W późniejszych dniach również Rada Regencyjna uległa rozwiązaniu.
Wówczas Józef Piłsudski objął władzę i określił się Tymczasowym Naczelnikiem Państwa. Powołał także rząd nazywany Gabinetem Moraczewskiego.
Zapowiedziano wybory, które miały określić Sejm. Stanowisko premiera objął Ignacy Paderewski, przedstawiciel prawicy.
Przeprowadzone wybory do Sejmu Ustawodawczego ustaliły członków, a następnie pierwszy Sejm II Rzeczypospolitej powołał Małą Konstytucję. Stanowił on najwyższą władzę. Wykonawczą władzę pełnił natomiast Naczelnik Państwa.
Podczas kształtowania się ośrodków władzy w odrodzonej Polsce następowało wiele konfliktów między stronnictwami politycznymi. W szczególności prawicą, a lewicą. Z tego względu powstałe instytucje były niezorganizowane i chaotycznie funkcjonowały. Ostatecznie, za sprawą kompromisów udało się utworzyć rząd i wybrać Sejm Ustawodawczy oraz określić wstępną konstytucję kraju, zwaną Mała Konstytucja.