Według Germaine de Stael, Napoleon Bonaparte w trakcie sprawowania władzy kierował się zasadą obsadzania stanowisk władzy kandydatami spośród dwóch skrajnych ugrupowań – monarchistów oraz radykalnych jakobinów. Unikał przy tym środowisk umiarkowanych, gdyż byłe one nieliczne i słabe. Cesarz wolał korzystać ze sprawdzonych metod obu ugrupowań, a także realizować zasadę mówiącą, by swoich wrogów trzymać bliżej niż przyjaciół. W ten sposób mógł bezpośrednio kontrolować zagrażające mu stronnictwa.
