Polityka cesarza wobec sprawy polskiej była złożona i ewoluowała wraz z czasem. Na początku swojej kariery wykazywał sympatię i zainteresowanie dla sprawy polskiej, wykorzystując ją jako narzędzie w swojej walce z mocarstwami europejskimi. W 1807 roku, po zwycięstwie w wojnie z Prusami i Rosją, utworzone zostało Księstwo Warszawskie będące protektoratem Francji. Choć miało ono pewną autonomię, faktyczną władzę sprawował Bonaparte, który prowadził wiele reform i nowoczesnych instytucji, mających na celu modernizację państwa i podniesienie poziomu życia.
W latach 1809-1812 cesarz Francuzów podjął próby rozbudowy Księstwa Warszawskiego poprzez włączenie do niego kolejnych terytoriów. To wywołało obawy innych mocarstw, które nie zgadzały się na wzrost wpływu Francji w regionie - Rosja zerwała z nim sojusz, sytuacja Księstwa zaczęła się zmieniać.
W 1812 roku Bonaparte podjął decyzję o inwazji na Rosję, która zakończyła się wielką klęską i odwrotem zdziesiątkowanej Wielkiej Armii Napoleona. W 1813 roku w wyniku porażki w bitwie narodów pod Lipskiem, Księstwo Warszawskie zostało rozwiązane. W 1815 roku na Kongresie Wiedeńskim tereny polskie zostały podzielone między Rosję, Prusy i Austrię.
